Na świętego Mikołaja

czekała nas cała zgraja.

By każdemu dać prezenta-

Mikołaja rola święta.

Więc o szóstej już we wtorek

przy drzwiach samych usiadł Florek.

Usiadł prosto, wąs nastroszył.

Resztę bandy wnet wypłoszył.

A tymczasem cała zgraja

wnet się wzięła do śniadania...

Dzień nam mijał niespokojnie-

A Florkowi bogobojnie.

Łapki złożył, zmrużył oczy...

-Niech Mikołaj wreszcie wkroczy!

Niech przyniesie wór prezentów-

myszek i do wędek prętów.

Kilka piłek, piórek garść-

by nie trzeba było kraść.

Trzy sikorki, cztery gile

i ze dwa sztuczne motyle.

Dwa tuńczyki i łososia,

do chrup wsypywania- łosia.

żwirek, chrupki, legowisko...

Kiedyż przyjdzie to Dziadzisko?!

A tymczasem całkiem cudnie

przeminęło już południe.

Florek z leksza się zblazował,

pyszczek spuścił, w łapki schował.

Uszka nawet mu opadły...

wątpliwości go dopadły...

Włos się zjeżył, ogon spuszył-

lecz się nawet nie poruszył.

-Będę siedział do wieczora!

Aż mnie wreszcie Dziad zawoła!

Tak wymruczał ciut buńczucznie,

i zachrapał wnet dość hucznie.

Drzwi się cicho otworzyły-

nawet Florka nie zbudziły.

Wszedł Mikołaj z wielkim worem

i zgromadził nas pod stołem.

Czajka dostała myszaka,

Bond chrupełki, ja kurczaka.

Evan grzeczny przez rok cały-

dostał piórek pęczek mały.

Przeszedł obiad, podwieczorek...

przespał Mikołaja Florek.

żadnej myszki, piłki, piórka, 

ptaszka, motylka czy szczurka.

By się uczyć cierpliwości

dostał Florek worek kości.

Niech ogryza i pamięta,

że Mikołaj to rzecz święta!